13.B Dinosauro bat bazina, maitea

Dinosauro bat bazina, maitea

Rachel Swirsky 

Dinosauro bat bazina, maitea, Tyrannosaurus rex-a zinateke. Tiranosauro txiki bat, metro bat eta hogeita hamabi zentimetrokoa, gizaki moduan duzun altuera bera. Hezur hauskorrak izanen zenituzke eta ahalik eta delikatuen eta ederren ibiliko zinateke atzapar erraldoi horien gainean. Zure begiek eztiki begiratuko lukete masail hezurtsu horien atzetik.

Tiranosauro bat bazina, ni zooko zaintzailea nintzateke, denbora osoan zurekin egoteko. Oilasko gordinak eta bizirik dauden ahuntzak botako nizkizuke. Odola ikusiko nuke zure hortzetan dir-dir. Ohea eginen nuke zure kaiolako zoruan, lur hezearen gainean, hostoz bigunduta. Loak hartu ezinik bazeunde, lo-kantak abestuko nizkizuke.

Lo-kantak abestuko banizkizu, berehala ohartuko nintzateke zeinen azkar ikasiko zenukeen musika. Nirekin bat eginda, zure ahots zakar eta durunditsua nirearen kontrapuntua litzateke. Lo nengokeelakoan, kantuak abestuko zenizkioke gauari negarretan erantzunik ez duen maitasunaz.

Erantzunik ez duen maitasunaz abestuko bazenu, jiran aterako zintuzket. Broadwayra joanen ginateke. Eszenatokira igoko zinateke, atzaparrek arrastoa utziz lurreko oholetan. Publikoak negar eginen luke zure kantuen edertasun melankoniatsuarekin.

Publikoak negar eginen balu zure kantuen edertasun melankoniatsuarekin, ikerketa berriak finantzatuko genituzke elkarrekin desagertutako espezieak berpizteko. Diru-parrasta lortuko lukete zientzialariek. Biologoek oiloak hartuko lituzkete eboluzioan atzera eramateko, asmatu arte nola eman barailak eta hortzak. Paleontologoek antzinako fosilak aterako lituzkete kolagenoaren aztarnen bila. Genetistek asmatuko lukete nola sortu dinosauro bat jakindakoan zer DNA sekuentzia den zeren kodea izakietan, hasi begi-ninien tamainarekin eta buka burmuinari ilunsentia behatzeko gaitasuna ematen dionarekin. Lanean arituko lirateke zuri eme bat eman arte.

Eme bat emanen balizute, ni amabitxia nintzateke zuen ezteietan. Itxura horixka emanen lidakeen gaueko soineko berde bat jantzita, moldakaitz begiratuko nuke zuen ezkontza-hitzak entzuten nituen bitartean. Jeloskor jarriko nintzateke, dudarik ez, eta triste ere bai, zurekin ezkondu nahiko nukeelako. Hala ere, ohartuko nintzateke zuretzat onena dela zu bezalakoa den batekin ezkontzea, zure gorputza, hezurrak eta patroi genetikoa dituen batekin. Zuei beha geldituko nintzateke, aldarean elkarrekin zaudetela, eta maiteko zintuzket, orain baino are gehiago. Arima arin sentituko nuke, jakinen nukeelako zuk eta biok zerbait berri ekarri dugula mundura eta, aldi berean, zerbait zahar berpiztu. Zorretan nengoke, zure poztasuna maileguan hartuko nukeelako. Zerbait urdin baino ez nuke beharko.

Zerbait urdin baino ez banu beharko, elizan korrika hasiko nintzateke, takoiak kliski-klaska marmolaren gainean, lehenengo lerroan lorontzi bat hartu arte. Zeruaren koloreko hortentsia atera eta bihotzaren kontra jarriko nuke, eta bihotza lore baten moduan hasiko litzaidake taupadaka. Loratuko nintzateke. Nire poztasuna petalo bihurtuko litzateke. Soineko berdetik hostoak aterako lirateke. Hankak zurtoin zurbilak lirateke, ileak pistilo delikatuak. Erleek nektar exotikoak edanen lituzkete nire ahotik. Han bildutako guztiak harrituko nituzke, biologoek, paleontologoek eta genetistak, kazetariak eta kuxkuxeroak eta musikazaleak, oker usteko luketen guztiak –klonatutako dinosauroen edergarriek engainatuta– zientzia-fikziozko mundu batean bizi direla, baina, errealitatean, mundu magiko batean biziko lirateke, non edozein gauza gerta baitaiteke.

Mundu magiko batean biziko bagina, non edozein gauza gerta baitaiteke, zu dinosauro bat zinateke, maitea. Izaki kuraiatsua eta indartsua zinateke, baita gozoa ere. Halako atzaparrak eta letaginak edukita, ahaleginik egin gabe kikilduko litzaizkizuke etsaiak. Baina zu, hauskorra, maitagarria eta gizatiarra izanda, zirtoez eta xarmaz baliatuko zinateke.

Tiranosauro batek, txikia izanik ere, ez lieke inoiz aurre egin beharko ginebraz eta gaizkinahiz harrotutako bost gizoni. Tiranosauro batek letaginak agertuta, beldurrak hartuko lituzke. Mahai azpietan ezkutatuko lirateke, mahaiak lurrera bota beharrean. Elkarri helduko lieke segurtasun bila, billar-makilak hartu beharrean zu jipoitzeko eta zu iraindu beharrean, marikoia, moroa, matxorra, andre-gizona eta maketoa deituz, bururatzen zitzaien guztia, kontuan izan gabe loturarik zuen zurekin ala ez, oihu eta oihu, zuk, odoletan, lurra jotzen zenuen bitartean.

Dinosauro bat bazina, maitea, gizon horien usainak irakatsiko nizkizuke. Isilik eramanen zintuzket haiengana, isil-isilk benetan. Hala ere, haiek ikusi eginen zintuzkete. Lasterka aterako lirateke. Zure sudurreko zuloek dir-dir eginen lukete gauean arnasa hartuko zenukeen bakoitzean, eta, orduan, sastakoan, predatzaileen modura, eraso eginen zenuke. Ni begira geldituko nintzateke zuk akabatzen zenituen bitartean: gorriaren jarioa; gauza distiratsuen eta kiribildutakoen isuria; eta nik barre-barre-barre eginen nuke.

Barre-barre-barre eginen banu, errudun sentituko nintzateke azkenean. Hitzemanen nuke halakorik berriz ez egitea. Begiak apartatuko nituzke egunkarietatik, alargunak negarrez eta aitarik gabeko umeak argazkietan erakusten dituztenean, haiek ere apartatuko zituzten bezala nire aurpegia erakutsi zutenean. Nola maite zuten kazetariek nire aurpegia, paleontologo baten emaztegaiaren aurpegia, zeinak ezkontza erdi planeatuta baitzuen, hortentsia sortak eskatuta eta ohorezko damen gaueko soineko berdeak aukeratuta. Paleontologoaren emaztegaia, zain dagoena ziur aski sekula esnatuko ez den gizon baten ondoan.

Dinosauro bat bazina, maitea, orduan ezerk ez zintuzke hautsiko, eta ezerk ez bazintu hautsiko, orduan ezerk ez ninduke ni hautsiko. Lorerik ederrena bilakatuko nintzateke. Eguzki aldera luzatuko nintzateke alai. Zure hortzez fidatuko nintzateke zu/ni/gu seguru mantentzeko, orain eta betiko, billar-makilen urraduren aurrean, erizainek ospitaleko korridorean uzten dituzten arrastoen aurrean eta nire bihotz erdibituaren zizakaduraren aurrean.