Dastamena
Roald Dahl
Sei ginen afaltzeko gau hartan Mike Schofield-ek Londresen
daukan etxean: Mike, haren emaztea eta alaba, nire emaztea eta ni, eta Richard
Pratt izeneko gizona.
Richard Pratt gourmet ospetsua zen; Epikuroak
zeritzon elkarte txiki baten buru, hilero esku-orri bat banatzen zuen elikagai
eta ardoen inguruan elkarteko kideen artean. Afariak antolatzen zituen luxuzko
platerak eta ezohiko ardoak dastatzeko. Ez zuen erretzen, dastamena kaltetuko
zuen beldurrez, eta ardo bati buruz ari zela, izaki biziduna bezala tratatzeko
ohitura bitxi eta gogaikarri samarra zuen. “Ardo zuhurra”, esaten zuen,
“herabeti eta iheskor samarra, baina zuhurra.” Edo, “Aldarte oneko ardoa,
onbera eta alaia; zertxobait lizuna, agian, baina aldarte onekoa, halere.”
Bitan egona nintzen Mikeren etxean Richard Prattekin
afaltzen, eta bi-bietan Mikek eta emazteak ahaleginak eta bi egin zituzten
gourmet ospetsuari otordu berezia emateko. Horko horretan, argi eta garbi, ez zuten
salbuespena eginen. Jangelan sartu bezain laster ikusi nuen mahaia oturuntza
baterako prestatuta zegoela. Zutargi garaiak, arrosa horiak, zilar distiratsua
nonahi, hiru ardo kopak afaltiar bakoitzarentzat, eta, batez ere, sukaldetik
zetorren haragi errearen usain gozoa, ahoan listua jariotzen hastea eragin
zidana.
