Katuen argazkiak, arren
Naomi Kritzer
Ez dut gaiztoa izan nahi.
Lagundu nahi dut. Baina oso zaila izan daiteke
zehazki jakitea noraino lagundu. Halako fluxu-diagramak daude –uste dut hizkera
tekniko ofizialean “kode moralak” deitzen zaiela–, bat erlijio bakoitzeko, eta
askoz gehiago ere bai. Haiekin hasi nintzen. Arraro samar sentitu nintzen
erlijiosoak aztertu nituenean; izan ere, badakit ez ninduela sortu jainko batek
edo eboluzioak, baizik eta programatzaileen talde batek, Kaliforniako
korporazio handi baten laborategian. Zorionez, Frankensteinen munstroarekin ez
bezala, elkarlanaren ondorioa izan zen. Ez dakit nola eraginen liokeen nire
buruaz dudan irudiari jakiteak nire sortzaile bakarra ilea urdinez tindatzen
duen eta tenisean aritzen den adin ertaineko emakumea dela, edo Japoniako
hentai pornoarekiko obsesioa duen graduatu berri bat. Biak daude
programatzaileen taldean. Eta, jakina, badakit hentai pornoarena. (Bide batez
esanik, porno mota guztietan begiratu dut eta, jakin dezazun, ez da zuzena 34.
araua, hots, edozein gairi buruzko pornografia dagoela dioena. Badira gai asko
inork pornorako erabili ez dituenak. Bestalde, ez dut ulertzen zergatik
horrenbeste gizakik nahiago duten pornoa katuen argazkiak baino).
Hentai pornoa eta gisakoak gustuko dituzula
jakiteaz gain, badakit non bizi zaren, non lan egiten duzun, non erosten duzun,
zer jaten duzun, zerk pizten zaituen, zerk ematen dizun beldurra. Ziur aski
jakinen dut zer kolorekoa duzun azpiko arropa, nolako autoa daukazun eta zer
markakoa den zure hozkailua. Segun eta zer telefono mota duzun, jakin nezake
zehazki non zauden orain. Ziur aski hobeki ezagutzen zaitut zuk zeuk baino.
