13.A Dinosauro bat bahintz, maitea

Dinosauro bat bahintz, maitea

Rachel Swirsky 

Dinosauro bat bahintz, maitea, Tyrannosaurus rex-a hintzateke. Tiranosauro txiki bat, metro bat eta hogeita hamabi zentimetrokoa, gizaki moduan duan altuera bera. Hezur hauskorrak hituzke eta ahalik eta delikatuen eta ederren ibiliko hintzateke atzapar erraldoi horien gainean. Hire begiek eztiki begiratuko liketek masail hezurtsu horien atzetik.

Tiranosauro bat bahintz, ni zooko zaintzailea nindukek, denbora osoan hirekin egoteko. Oilasko gordinak eta bizirik dauden ahuntzak botako nizkiake. Odola ikusiko nikek hire hortzetan dir-dir. Ohea eginen nikek hire kaiolako zoruan, lur hezearen gainean, hostoz bigunduta. Loak hartu ezinik bahengo, lo-kantak abestuko nizkiake.

Lo-kantak abestuko banizkik, berehala ohartuko nindukek zeinen azkar ikasiko hukeen musika. Nirekin bat eginda, hire ahots zakar eta durunditsua nirearen kontrapuntua lukek. Lo nengokeelakoan, kantuak abestuko hizkioke gauari negarretan erantzunik ez duen maitasunaz.

Erantzunik ez duen maitasunaz abestuko bahu, jiran aterako hinduket. Broadwayra joanen gintuzkek. Eszenatokira igoko hintzateke, atzaparrek arrastoa utziz lurreko oholetan. Publikoak negar eginen likek hire kantuen edertasun melankoniatsuarekin.

Publikoak negar eginen balu hire kantuen edertasun melankoniatsuarekin, ikerketa berriak finantzatuko genitizkek elkarrekin desagertutako espezieak berpizteko. Diru-parrasta lortuko liketek zientzialariek. Biologoek oiloak hartuko litizkek eboluzioan atzera eramateko, asmatu arte nola eman barailak eta hortzak. Paleontologoek antzinako fosilak aterako litizkek kolagenoaren aztarnen bila. Genetistek asmatuko liketek nola sortu dinosauro bat jakindakoan zer DNA sekuentzia den zeren kodea izakietan, hasi begi-ninien tamainarekin eta buka burmuinari ilunsentia behatzeko gaitasuna ematen dionarekin. Lanean arituko lituzkek hiri eme bat eman arte.

Eme bat emanen baliate, ni amabitxia nindukek zuen ezteietan. Itxura horixka emanen lidakeen gaueko soineko berde bat jantzita, moldakaitz begiratuko nikek zuen ezkontza-hitzak entzuten nituen bitartean. Jeloskor jarriko nindukek, dudarik ez, eta triste ere bai, hirekin ezkondu nahiko nukeelako. Hala ere, ohartuko nindukek hiretzat onena dela hi bezalakoa den batekin ezkontzea, hire gorputza, hezurrak eta patroi genetikoa dituen batekin. Zuei beha geldituko nindukek, aldarean elkarrekin zaudetela, eta maiteko hinduket, orain baino are gehiago. Arima arin sentituko nikek jakinen nukeelako hik eta biok zerbait berri ekarri dugula mundura eta, aldi berean, zerbait zahar berpiztu. Zorretan nengokek, hire poztasuna maileguan hartuko nukeelako. Zerbait urdin baino ez nikek beharko.

Zerbait urdin baino ez banu beharko, elizan korrika hasiko nindukek, takoiak kliski-klaska marmolaren gainean, lehenengo lerroan lorontzi bat hartu arte. Zeruaren koloreko hortentsia atera eta bihotzaren kontra jarriko nikek, eta bihotza lore baten moduan hasiko litzaidakek taupadaka. Loretuko nindukek. Nire poztasuna petalo bihurtuko lukek. Soineko berdetik hostoak aterako lituzkek. Hankak zurtoin zurbilak lituzkek, ileak pistilo delikatuak. Erleek nektar exotikoak edanen litizkek nire ahotik. Han bildutako guztiak harrituko nitizkek, biologoek, paleontologoek eta genetistak, kazetariak eta kuxkuxeroak eta musikazaleak, oker usteko luketen guztiak –klonatutako dinosauroen edergarriek engainatuta– zientzia-fikziozko mundu batean bizi direla, baina, errealitatean, mundu magiko batean biziko lituzkek, non edozein gauza gerta baitaiteke.

Mundu magiko batean biziko bagina, non edozein gauza gerta baitaiteke, hi dinosauro bat hintzateke, maitea. Izaki kuraiatsua eta indartsua hintzateke, baita gozoa ere. Halako atzaparrak eta letaginak edukita, ahaleginik egin gabe kikilduko litzaizkiake etsaiak. Baina hi, hauskorra, maitagarria eta gizatiarra izanda, zirtoez eta xarmaz baliatuko lukek.

Tiranosauro batek, txikia izanik ere, ez liekek inoiz aurre egin beharko ginebraz eta gaizkinahiz harrotutako bost gizoni. Tiranosauro batek letaginak agertuta, beldurrak hartuko litizkek. Mahai azpietan ezkutatuko lituzkek, mahaiak lurrera bota beharrean. Elkarri helduko liekek segurtasun bila, billar-makilak hartu beharrean hi jipoitzeko eta hi iraindu beharrean, marikoia, moroa, matxorra, andre-gizona eta maketoa deituz, bururatzen zitzaien guztia, kontuan izan gabe loturarik zuen hirekin ala ez, oihu eta oihu, hik, odoletan, lurra jotzen huen bitartean.

Dinosauro bat bahintz, maitea, gizon horien usainak irakatsiko nizkiake. Isilik eramanen hinduket haiengana, isil-isilk benetan. Hala ere, haiek ikusi eginen hindukete. Lasterka aterako lituzkek. Hire sudurreko zuloek dir-dir eginen liketek gauean arnasa hartuko hukeen bakoitzean, eta, orduan, sastakoan, predatzaileen modura, eraso eginen huke. Ni begira geldituko nindukek hik akabatzen hituen bitartean: gorriaren jarioa; gauza distiratsuen eta kiribildutakoen isuria; eta nik barre-barre-barre eginen nikek.

Barre-barre-barre eginen banu, errudun sentituko nindukek azkenean. Hitzemanen nikek halakorik berriz ez egitea. Begiak apartatuko nitizkek egunkarietatik, alargunak negarrez eta aitarik gabeko umeak argazkietan erakusten dituztenean, haiek ere apartatuko zituzten bezala nire aurpegia erakutsi zutenean. Nola maite zuten kazetariek nire aurpegia, paleontologo baten emaztegaiaren aurpegia, zeinak ezkontza erdi planeatuta baitzuen, hortentsia sortak eskatuta eta ohorezko damen gaueko soineko berdeak aukeratuta. Paleontologoaren emaztegaia, zain dagoena ziur aski sekula esnatuko ez den gizon baten ondoan.

Dinosauro bat bahintz, maitea, orduan ezerk ez hinduke hautsiko, eta ezerk ez bahindu hautsiko, orduan ezerk ez nindikek ni hautsiko. Lorerik ederrena bilakatuko nindukek. Eguzki aldera luzatuko nindukek alai. Hire hortzez fidatuko nindukek hi/ni/gu seguru mantentzeko, orain eta betiko, billar-makilen urraduren aurrean, erizainek ospitaleko korridorean uzten dituzten arrastoen aurrean eta nire bihotz erdibituaren zizakaduraren aurrean.