11. Hiltegirako bildotsa

HILTEGIRAKO BILDOTSA

ROALD DAHL

Gela epel eta garbi zegoen, gortinak zabalduak, eta bi lanparak piztuak, berea eta pareko aulki hutsaren ondoan zegoena. Haren atzeko edaritegian, bi edalontzi garai, gaseosa eta whiskia. Ontzi termikoan, izotz-koskor atera berriak.

Mary Maloney senarraren zain zegoen, lanetik noiz etorriko.

Tarteka erlojuari begiratzen zion, baina larritu gabe, horretaz gozatzeko, besterik ez, joandako minutu bakoitzarekin gutxiago falta zelako hura etortzeko. Giro atsegin eta bare batek biltzen zuen emakumea, baita hark egiten zuen guztia ere. Burua espero zitekeen baino lasaiago makurtzen zen josketaren gainean. Haren azalak, haurdun zegoela seigarren hilabetea baitzen, gardentasun puntu zoragarria erdietsi zuen; ahoa leuna zen, eta begiek, begirada patxadatsu harekin, lehen baino handiagoak ziruditen, ilunagoak.

Erlojuak bostak hamar gutxi markatu zituenean, entzuteari ekin zion, eta handik pixka batera, ohi bezala puntuan, gurpilen azantza aditu zuen kanpoko legarraren gainean, eta gero, autoko atearen danbatekoa, oin-hotsak leiho ondoan, eta giltza sarrailaren barnean biraka. Josketa alde batean utzi zuen, jaiki eta, senarra hurbiltzean, harengana joan zen musu bat ematera.

“Kaixo, maitea”, esan zuen emakumeak.

“Kaixo”, erantzun zion gizonak.

Haren berokia hartu eta armairuan zintzilikatu zuen. Ondoren, itzuli eta edariak prestatu zituen, senarrarena zertxobait azkarra, berea suabea; berehala aulkiaren gainean zegoen berriz, josketa esku artean, eta senarra, aldiz, parekoan, edalontzi garaiari bi eskuekin helduz eta pixka bat eraginez, izotz-koskorrak ontzien kontra tintinka.

Emaztearentzat, zorionekoa zen egunaren tarte hura. Bazekien gizonezkoak ez zuela hitz egiteko gogo handirik lehenengo edaria amaitu arte. Emakumea, bere aldetik, pozik zegoen isilik eserita, senarra ondoan zuela, etxean bakarrik horrenbeste ordu pasa ondoren. Maite zuen, biak elkarrekin zeudela, senarraren aurrean atseginaren atseginez gozatzea, baita hari zerion arren epeltasun gozo hura sentitzea ere, eguzkia hartzen duenak eguzkiarekin gozatzen duen bezala. Senarra maite zuen aulkian zabarki esertzeko moduagatik, ate batetik sartzeko moduagatik, edo urrats zabalak emanez gela bat poliki zeharkatzeko moduagatik. Maite zuen, halaber, urruneko begirada sendo hura, begiak bere gainean pausatzen zirenean, baita ahoaren itxura xelebrea ere, eta, bereziki, nekeari buruz ez hitz egiteko modu hura, eserita eta bere baitan bildurik, whiskiak nekearen zati bat aienatzen zuen arte.

“Nekatuta, laztana?”

“Bai,” esan zuen gizonak. “Nekatuta nagon.” Eta mintzatzen ari zela, ohiz kanpoko gauza bat egin zuen. Edalontzia altxatu eta trago batean hustu zuen, oraindik erdia geratzen bazen ere, erdia gutxienez. Emaztea ez zegoen hari begira espresuki, baina ohartu zen gertatutakoaz, senarrak besoa jaitsi zuenean izotz-koskorrak entzun zituelako edalontziaren ipurdi hutsaren kontra joka. Une batez geldirik, gizonezkoa aurrerantz makurtu zen aulkian eta, altxatutakoan, abiatu zen bere buruari beste bat jartzera.

“Nik eginen diat!” esan zuen emakumeak, salto batean jaikita.

“Eser hadi,” esan zion senarrak.

Senarra itzuli zenean, emakumeak sumatu zuen edari berria anbar ilunaren kolorekoa zela, hainbeste whiski zeukan.

“Maitea, espartinak ekarriko dizkiat?”

“Ez”.

Emazteak begiratu zion edari hori iluna hurrupaka edaten hasi zenean, eta hain kargatuta zegoenez barruan zurrunbilo txikiak hauteman zituen, oliozko itxurakoak.

“Uste diat lotsagarria dela” esan zuen emakumeak, “lotsagarria hi bezalako polizia beterano bat edukitzea egun osoan kalean gora eta kalean behera.”

Besteak ez zion erantzun. Emakumeak, orduan, burua makurtu eta josten jarraitu zuen; baina izotz-koskorrak aditzen zituen edalontziaren alboaren kontra tintinka, gizonak edaria ezpainetara hurbiltzen zuen aldiro.

“Maitea”, esan zuen emazteak. “Nahik duk gazta puska bat ekartzea? Osteguna izanda, ez diat afaria prestatu.”

“Ez,” esan zuen gizonak.

“Kanpoan afaltzeko nekatuegi bahago,” jarraitu zuen emazteak, “oraindik ez duk berandu. Izozkailuan makina bat haragi zegok, baita beste gauza asko ere, eta hemen bertan har dezakek, aulkitik mugitu gabe.”

Haren begiak erantzun baten zain geratu ziren, edo irribarre edo baiezko tipi baten zain, baina gizonak ez zuen zirkinik ere egin.

“Tira bada”, jarraitu zuen, “gazta eta gailetak ekarriko dizkiat.”

“Ez dinat ezer nahi,” esan zuen gizonak.

Emakumea deseroso mugitu zen aulkian, haren begi handi horiekin artean senarraren aurpegiari so. “Baina afaldu behar duk. Ez zaidak ezer kostatzen. Gustura eginen diat. Bildots saiheskiak izan zitzakeagu. Edo txerrikia. Nahi duana. Denetarik diat izozkailuan.”

“Utz ezan hori”, esan zuen gizonak.

“Baina maitea, jan behar duk! Zer edo zer prestatuko diat badaezpada ere, eta hartzen ahal duk ala ez, nahi duan modura.”

Jaiki eta josketa mahaian utzi zuen, lanpararen ondoan.

“Egon hadi,” esan zuen gizonak. “Egon hadi minutu batean bederen.”

Ordura arte ez zuen beldurrik sentitu.

“Segi,” esan zuen gizonak. “Eser hadi.”

Emeki, emakumeak bere burua aulkiraino eraman zuen berriz, une oro senarrari so begi handi eta nahasi haiekin. Gizonak bigarrena bukatu zuen, eta edalontzira begira zegoen, kopetilun.

“Entzun,” esan zuen, “zerbait esan behar dinat.”

“Zer gertatzen da, laztana? Zer duk?”

Geldi-geldirik zegoen gizona. Burua beherantz makurtuta jarraitzen zuenez, ondoko lanpararen argiak aurpegiaren goiko aldean jotzen zuen, kokotsa eta ahoa itzalpean utziz. Emaztea ohartu zen gihar txiki bat mugitzen ari zitzaiola ezkerreko begiaren ertzean.

“Beldur naun honek ustekabean harrapatuko hauela,” esan zuen gizonak. “Baina buelta eta buelta ibili ondoren, erabaki dinat esan behar dinadala itzulingururik gabe. Espero dinat erantzuki askorik egin ez diezadanan.”

Eta esan egin zion. Ez zuen luze iraun, askoz jota bost edo sei minutu. Emakumeak eserita jarraitu zuen denbora osoan, zurrun eta senarrari tinko so, ikara durduzatu batek hartuta balego bezala, hitz bakoitzarekin harengandik gero eta gehiago urruntzen baitzen.

“Hori dun dena,” erantsi zuen. “Eta bazakinat ez dela unerik egokiena esateko, baina beste irtenbiderik ez zegonan. Dirua emanen dinat eta ziurtatuko naun zaintzen hautela, jakina. Baina ez zagon istilurik sortu beharrik. Hala espero dinat nik, behintzat. Ez luken oso ona nire lanerako.”

Emakumearen lehenengo erantzuna izan zen deus ez sinestea, den-dena arbuiatzea. Bururatu zitzaion senarrak agian ez zuela hitz egin, kontu osoa bere irudimenezkoa zela. Beharbada, bere kontuekin jarraitzen bazuen eta entzun izan ez balu bezala jokatzen bazuen, geroago, berriz esnatzen zenean edo, ikusiko zuen ez zela ezer gertatu.

“Afaria ekarriko diat,” lortu zuen xuxurlatzea, eta oraingoan gizonak ez zion galarazi.

Gelan zehar zebilela ezin zituen oinak zoruaren gainean sentitu. Ezin zuen deus sentitu, zorabioa eta goragalea izan ezik. Dena automatikoa zen une hartan: eskaileretan behera sotoraino jaistea, argia piztea, hotz gorria sentitzea, eskua izozkailuaren barnean sartzea eta topatu zuen lehenengo gauzari heltzea. Ateratakoan begiratu zuen zer zen. Paperean bilduta zegoenez, papera erantzi eta berriz begiratu zion.

Bildots hanka bat.

Ongi, bada bildotsa izanen zuten afaltzeko. Eskaileretan gora eraman zuen bi eskuekin muturreko hezurrari atxikita. Egongelan sartu zen berriz eta senarra leihoaren ondoan ikusi zuen, bizkarra hari emanez. Gelditu egin zen.

“Jainkoarren,” esan zuen gizonak sartzen entzun zionean, nahiz eta biratu ez. “Ez iezadan afaria prestatu, mesedez. Alde eginen dinat hemendik.”

Istant horretan, Mary Maloney haren atzeraino mugitu zen, eta, jarraituan, bildots hanka izoztua airean gora eramanda, gizonaren buruaren kontra jaitsi zuen ahal zuen bortitzen.

Burdinazko barra batekin jo izan balu bezala.

Emakumeak urrats bat eman zuen atzerantz, esperoan, eta bitxiena izan zen gizonak bere horretan jarraitu zuela lauzpabost segundotan, mantsoki kulunka. Bat-batean, zerraldo erori zen alfonbraren gainean.

Danbatekoaren bortitzak, zalapartak eta mahai txikia behera joateak asalduratik aterarazi zuten. Emeki, bere onera itzuli zen, hotza eta harridura sentituz, eta tarte batean gorpuari begira geratu zen, begiak kliski-klaska, haragi puska ziztrin hura oraindik esku artean tinko zuela.

“Oso ongi”, esan zion bere buruari. “Hil egin dun.”

Izugarria izan zen, orduan, nola zolitu zitzaion burua sastakoan. Azkar pentsatzen hasi zen. Detektibe baten emaztea izanik, ongi baino hobeki zekien zein izanen zen zigorra. Horretan ez zegoen arazorik. Ez zitzaion axola. Aitzitik, horrek lasaitu egiten zuen. Baina, bestalde, zer gertatuko zitzaion umeari? Zer zioten legeek ume jaiogabeak zituzten hiltzaileei buruz? Biak ala biak hiltzen zituzten, ama eta umea? Edo hamargarren hilabetera arte itxoiten zuten? Zer egiten zuten?

Mary Maloneyk ez zekien. Eta ez zegoen prest arriskurik hartzeko.

Haragia sukaldera eraman eta erretilu batean paratu zuen. Labea ahalik eta indartsuen jarri eta barruan sartu zuen. Orduan, eskuak garbitu zituen eta logelara igo zen. Ispiluaren aurrean eserita, aurpegia txukuntzeari ekin zion, ezpainak eta begitartea apainduz. Irribarrea erakusten saiatu zen. Bitxi samar atera zitzaion. Berriz saiatu zen.

“Kaixo, Sam,” esan zuen ozenki eta garbiki.

Ahotsa ere bitxia zen.

“Patata batzuk nahi ditut, Sam, mesedez. Bai eta lata bat ilar ere.”

Hobeki. Bai irribarrea bai ahotsa hobeki ateratzen hasi zitzaizkion. Zenbait aldiz entseatu zuen. Orduan, eskaileretan behera abiatu zen korrika, berokia hartu eta atzeko atetik atera zen kalera, lorategitik.

Artean seiak ez ziren, baina barazki dendan argiak piztuta zeuden jadanik.

“Kaixo, Sam”, esan zuen garbiki, mostradoreaz bestaldean zegoen gizonari irribarrea erakutsiz.

“Arratsalde on, Maloney andrea. Zer moduz zaude?”

“Patata batzuk nahi ditut, Sam, mesedez. Bai eta lata bat ilar ere.”

Gizonak biratu eta eskua luzatu zuen atzeko apalean zeuden ilarrak hartzeko.

“Patrickek erabaki du ez garela aterako kanpoan afaltzera gaur, nekatuta dago eta,” esan zion. “Ostegunetan atera ohi gara, badakizu, eta barazkirik gabe harrapatu nau.”

“Orduan, haragia ere nahi duzu, Maloney andrea?”

“Ez, mila esker. Badaukat haragia. Bildots hanka bat atera dut izozkailutik.”

“Ongi.”

“Ez zait sobera gustatzen zuzenean prestatzea izoztuta dagoenean, Sam, baina oraingo honetan saiatuko naiz. Uste duzu ongi ateratzen dela horrela?”

“Nire iritziz,” esan zuen dendariak, “ez da batere nabaritzen. Idahoko patata hauek nahi dituzu?”

“Bai, ongi, ongi daude horiek. Emazkidazu bi.”

“Zerbait gehiago?” Dendariak albo batera kulunkatu zuen burua, emakumeari adeitasunez begira. “Zerbait postrerako? Zer emanen diozu postrerako?”

“Beno, zer aholkatzen didazu, Sam?”

Gizonak denda miatu zuen begiekin. “Zer iruditzen zaizu gazta tartaren puska handi eta gozo bat? Badakit Patricki gustatzen zaiola.”

“Zoragarri,” esan zuen emakumeak. “Maite egiten du.”

Eta dena bilduta eta ordainduta zegoenean, emakumeari irribarre distiratsuena atera zitzaion eta esan zuen: “Mila esker, Sam. Segi ongi.”

“Baita zuk ere, Maloney andrea. Eta mila esker zuri.”

Eta orain, esan zion bere buruari bueltan lasterka zihoala, besterik gabe etxera itzultzen ari zen, senarrarengana, afariaren zain zegoen eta, horixe ari zen egiten; eta ongi prestatu beharra zeukan, eta ahalik eta goxoen atera behar zitzaion, gizagaixoa nekatuta zegoelako; eta, etxean sartutakoan, zerbait ohiz kanpokoa, edo tragikoa, edo izugarria topatzen bazuen, ustekabea izanen zen eta minaren minez eta izuaren izuaz aztoratuko zen. Barka, ez zeukan deus topatzeko. Barazkiak etxera eramaten ari zen, ez beste ezer. Patrick Maloneyren andrea barazkiak etxera eramaten ari zen ostegun arratsalde batean, senarrari afaria prestatzeko.

“Horrelaxe”, esan zion bere buruari. “Egin ezan dena zuzen eta natural. Dena naturala izan dadila eta ez dun antzeztu beharrik izanen”.

Hortaz, atzeko atetik sukaldean sartu zenean ahozpez ari zen kantatzen bere buruarentzat, irribarretsu.

“Patrick!” deitu zion. “Zer moduz hago, laztana?”

Fardela mahaiaren gainean utzi eta egongelan sartu zen; eta zoruaren gainean ikusi zuenean, hankak tolestuta eta beso bat gorpuaren azpian, ustekabe galanta izan zen benetan. Harekiko maitasun eta grina guztia metatu zitzaizkion barnean eta korrika joan zen harengana. Ondoan belaunikatu eta bihotza urraturik hasi zen negarrez. Erraza zen. Ez zen antzeztu beharrik.

Minutu batzuk geroago jaiki eta telefonoa hartu zuen. Polizia-etxearen zenbakia buruz zekien, eta bestaldeko gizonak erantzun zionean, esan zion negar artean: “Azkar! Etor zaitezte! Patrick hilda dago!”

“Nor da?”

“Maloney andrea. Patrick Maloneyen emaztea.”

“Patrick Maloney hilda dagoela esan nahi duzu?”

“Hala uste dut,” esan zion zotinka. “Zoruaren gainean dago eta iruditzen zait hilda dagoela.”

“Oraintxe goaz,” esan zion gizonezkoak.

Autoa ziztu bizian iritsi zen, eta emakumeak aurreko atea ireki zuenean, bi polizia sartu ziren etxean. Biak ezagutzen zituen, barrutiko gizon guztiak ezagutzen zituen ia-ia, eta Jack Noonan-i besoen gainera etorri zitzaion, malkoei eutsi ezinik. Horrek aulki batean eserarazi zuen amultsuki, eta O'Malley izeneko bestearekin bildu zen, zein belauniko baitzegoen gorpuaren ondoan.

“Hilda dago?” oihukatu zuen emakumeak.

“Beldur naiz hala dela. Zer gertatu da?”

Laburki, kontatu zien barazki dendara joan zela eta itzulitakoan zoruaren gainean aurkitu zuela. Emakumea hitz egiten ari zela, Noonanek odol lehortuaren orban bat topatu zuen hildakoaren buruan. O'Malleyi erakutsi zion, eta hura hitzetik hortzera altxatu zen telefonoa hartzera.

Gizon gehiago iritsi ziren segituan etxera. Lehendabizi mediku bat, gero bi detektibe (haietako bat izenez ezagutzen zuen). Ondoren, poliziaren argazkilaria ailegatu zen eta argazkiak egin zituen, eta geroago, hatz-aztarnetan aditua zen bat. Gorpuaren ondoan xuxurlaka eta marmarka ari ziren etengabe, eta detektibeek galderak egiten zizkioten behin eta berriz. Baina adeitsu tratatu zuten une oro. Istorioa kontatu zien berriro, oraingoan hasiera-hasieratik, Patrick etorri zenetik; bera josten ari zela eta senarra nekatuta zegoela, hain nekatuta ezen ez baitzuen atera nahi izan kanpoan afaltzera. Kontatu zien haragia labean sartu zuela, “bertan dago oraindik, berotzen”, eta barazki dendara joan zela di-da batean, eta itzuli zenean zoruaren gainean aurkitu zuela.

“Zer barazki dendatara?” galdetu zuen detektibeetako batek.

Esan zion. Gizona biratu zen eta beste detektibearen belarrira zer edo zer xuxurlatu zuen, eta bigarren hori kalera atera zen jarraituan.

Handik hamabost minutura itzuli zen, orri bat oharrez beteta. Xuxurlatzeari ekin zioten berriz baina emakumeak, zotinka ibiliagatik ere, xuxurlatutako zerbait entzun ahal izan zuen: “... normal jokatu dik ... poz-pozik ... afari ederra eman nahi zioan ... ilarrak ... gazta tarta ... ezinezkoa bera bezalako...”.

Tarte baten ondoren, argazkilariak eta medikuak alde egin zuten eta beste bi gizon etorri ziren gorpua ateratzera esku-ohe batean. Gero hatz-aztarnen gizonak egin zuen alde. Bi detektibeak geratu ziren, bi poliziarekin batera. Atsegin-atseginak izan ziren emakumearekin, eta Jack Noonanek galdetu zion nahiago ez ote zuen beste norabait joan, ahizparen etxera agian, edo bere emazteak berak hartuko zuela gaua pasatzeko.

Ez, esan zien. Ez zegoen metro bat ere mugitzeko moduan une horretan. Inporta zitzaien bertan jarraitzen bazuen hobeki sentitu arte? Ez zen sobera ongi sentitzen, benetan ezetz.

“Baina, ez duzu nahi ohean pixka bat sartu?” galdetu zion Jack Noonanek.

Ez, erantzun zion, zegoen bezalaxe zegoen tokian nahiago zuen jarraitu, etxean bertan. Zertxobait geroxeago, agian, hobeki sentitzen zenean, mugituko zen.

Beraz, bertan utzi zuten haien kontuekin segitzen zuten bitartean, etxea miatzen eta. Noizean behin, detektibeetako batek beste galdera bat egiten zion. Tarteka, Jack Noonan adeitsu mintzatzen zitzaion, ondotik pasatzen zenean. Senarra, kontatu zion, buruaren atzealdean jasotako kolpe baten ondorioz hil zen; izan ere, objektu astun eta kamuts batekin jo zuten, ziurrenik metalezko barra batekin. Armaren bila zebiltzan. Hiltzaileak berarekin eraman zezakeen, baina, bestalde, bazitekeen bota edo etxeko beste nonbait ezkutatu izana.

“Betiko istorioa da,” esan zuen poliziak. “Arma atzemanda, hiltzailea ere atzematen da.”

Geroago, detektibeetako bat hurbildu eta emakumearen ondoan eseri zen. Bazekien, galdetu zion, ba ote zegoen etxean hiltzaileak arma moduan erabil zezakeen zerbait? Axola zitzaion pixka bat begiratzea, ikusteko zer edo zer falta zuen, giltza ingeles handi bat, edo metalezko pitxer astun bat?

Metalezko pitxer astunik ez zeukaten, esan zion emakumeak.

“Eta giltza ingeles handi bat?”

Emakumeak ez zuen uste giltza ingeles handi bat zeukatenik. Baina garajean gisa horretako gauzak zeuden.

Miatzen jarraitu zuten. Emakumeak bazekien polizia gehiago egonen zirela kanpoko lorategian, etxea inguratzen. Oin-hotsak kanpoko legarrean entzuten zituen, eta zenbaitetan linterna baten argia ikusi izan zuen gortinen zirrikituen artean. Berandutzen hasi zen, ia bederatziak zirela ikusi zuen tximiniako erlojuan. Bazirudien gelak miatzen zituzten lau gizonezkoak gero eta nekatuago zeudela, zertxobait etsita.

“Jack,” esan zuen emakumeak Noonan sarjentua bere ondoan pasa zen hurrengoan. “Prestatuko didazu edari bat?”

“Horixe ekarriko dizudala. Whiski hau nahi duzu?”

“Bai, mesedez. Baina txikitxo bat. Agian nire onera etortzen lagunduko dit.”

Edalontzia luzatu zion.

“Zergatik ez duzu zuk beste bat hartzen?” galdetu zion. Pot eginda egon behar duzu. Hartu bat, mesedez. Oso ongi portatu zara nirekin.”

“Beno,” erantzun zion. “Ez da erabat onartua, baina tanta batzuk ongi etorriko zaizkit jarraitu ahal izateko.”

Banan-banan, besteak ere sartu ziren eta whiski pitin bat hartzeko gonbitea onartu zuten. Edariak eskuan zeuzkatela deseroso sentitzen ziren, pixka bat kikilduta, hor, emakumearen aurrean, eta zerbait lardaskatuz kontsolamendua eman nahi izan zioten. Noonan sarjentuak sukaldean sar-atera egin eta esan zuen: “Aizu, Maloney andrea. Labea oraindik martxan daukazu, eta haragia barruan dago.”

“Oi, Jainko maitea!” esan zuen. “Egia da!”

“Hobe itzaltzen badizut, ezta?”

“Mesedez, Jack, itzal ezazu, bai. Mila esker.”

Sarjentua bigarren aldiz itzuli zenean, emakumea hari begira geratu zen, begi handi, ilun eta negarti haiekin. “Jack Noonan,” esan zion.

“Bai?”

“Mesede bat eginen didazue, zuk eta besteek?”

“Saiatuko gara, Maloney andrea”.

“Tira,” esan zuen. “Hementxe zaudete denak, denak Patrick maitearen lagun onak, hil zuena harrapatu nahian. Goseak amorratzen egonen zarete honezkero, afaltzeko ordua pasata duzuelako, eta badakit Patrickek, goian bego, ez lidakeela inoiz barkatuko, etxe honetan jarraituko bazenute nik behar bezalako abegi onarekin tratatu gabe. Zergatik ez zarete esertzen eta labeko bildotsa jaten duzue? Prest egonen da dagoeneko.”

“Ezta pentsatu ere,” esan zuen Noonan sarjentuak.

“Mesedez,” erregutu zien. “Jan ezazue, mesedez. Nik ukitu ere ezin dut, ezta etxe honetan orain dagoen beste ezer ere. Baina zuek bai. Mesede bat eginen zenidakete dena janen bazenute. Bukatutakoan, lanarekin segitzen ahal duzue.”

Lau poliziak duda-mudan egon ziren, baina goseak zeuden zalantzarik gabe, eta azkenean emakumeak konbentzitu zituen sukaldera joateko eta nahi adina jateko. Maloney andreak bere tokian jarraitu zuen, eta ate irekitik entzuten zien, haien artean solasean ari zirela, hitz jario eten eta itxi harekin, ahoak haragiz beterik baitzituzten.

“Har ezak pixka bat gehiago, Charlie.”

“Ez, hobe duk ez bukatzea.”

“Baina buka dezagun nahi dik. Hala esan dik. Mesede bat duk.”

“Tira, orduan. Emadak bete puska bat.”

“Tipoak ikaragarrizko makila erabili behar izan dik Patrick gaixoa jotzeko”, esan zuen haietako batek. “Medikuak esan dik burua txikitua zuela, hargin-mailu batekin jo izan balute bezala.”

“Horregatik, hain zuzen, errazagoa izan beharko likek topatzeak.”

“Gauza bera zioat nik.”

“Egin duena ez duk luze ibiliko horrelako tramankulu bat gainean duela; ahalik eta lasterren botako zian.”

Korrok egin zuen haietako batek.

“Nire ustez, hementxe zegok, etxean bertan.”

“Agian sudur azpian zaukaagu. Zer uste dik, Jack?”

Ondoko gelan, Mary Maloneyk irri egin zuen, ahopeka.