ZERUKO BIDEA
Roal Dahl
Bizitza osoan zehar, Foster andreak beldur ia patologikoa zion berandu iristeari, dela tren bat, hegazkin bat edo itsasontzi bat hartzerakoan, dela antzezlan batera joaterakoan. Bestela ez zen bereziki asaldatzen, baina kasu haietan berandu iritsiko zela pentsatze hutsak halako aztoramena eragiten zion, non keinuka eta guzti hasten baitzen. Ez zen oso kontu handia, muskulu kilikabera txiki bat ezkerreko begiaren ertzean, besterik ez, begia sekretuan kliskatuko balu bezala. Baina gogaikarriena zen keinua ez zela desagertzen ordu batez edo, trena edo hegazkina edo dena delakoa hartuta ere.
Izugarria da zenbait pertsonaren baitan nola bilakatzen den obsesio, obsesio larri gainera, horrelako beldur txiki bat, trena galtzearena esaterako. Etxetik geltokira abiatu baino ordu erdi bat lehenago, gutxienez, Foster andrea igogailutik ateratzen zen, kanpora irteteko prest, jantziak zituela kapela, berokia eta eskularruak, eta orduan, eserita gelditu ezinik, gelaz gela ibiltzen zen egonezinaren egonezinez, harik eta senarrak, emaztearen egoera sobera ezagutuko zuenak, bere gelatik atera eta ahots hotz eta lehorrean iradokitzen zuen arte agian ideia ona izanen zela abiatzea, edo zer iruditzen zitzaion.
