Gurutzea eta dragoia
George RR Martin
“Heresia,” esan zidan. Igerilekuko ur gaziak
eztiki mugitu ziren.
“Beste bat?” esan nuen nik akiduraz. “Ugariak
dira egunotan.”
Ene komandante jaunak ez zuen iruzkin hori gogoko izan. Astunki,
jarrera aldatu zuen, uhinak sortuz igerilekuan barna. Bat ertz baten
kontra hautsi zen, eta ur xafla bat irristatu zen harrera ganberako
lauzen gainean. Botak busti zitzaizkidan beste behin. Filosofiaz
onartu nuen. Botarik txarrenak neramatzan, jakinda oinak bustitzea
saihestu ezinezko ondorioa zela Torgathon Bederatzi-Klariis Tûn
ikustera joatean, zeina ka-Thane herriaren nagusia eta Vessko
artzapezpikua baitzen, bai eta Lau Zinetako apaiz txit gorena,
Jesukristoren Zaldunen Ordena Militarreko inkisidore nagusia eta
Erroma Berriko Daryn XXI.a aita santuaren kontseilaria ere.
“Bai, ene komandante jauna,” erantzun nuen.
“Nire asmoa ez zen arinkeriaz jokatzea. Barka iezadazu. Finnengango
misioa izugarri nekosoa izan zen. Esperantza nuen baimena emanen
zenidala nire eginkizunetatik libre gelditzeko. Atsedena behar dut,
denbora, pentsatzeko eta oneratzeko.”
“Atsedena?” Artzapezpikua igerilekuan mugitu
zen berriz; gorputz handia posturaz aldatzea aski izan zen beste ur
xafla bat lurrean barna bidaltzeko. Haren begi nini gabe beltzak
itxi-ireki ziren niri so. “Ez aita, beldur naiz hori ez dagoela
eztabaidatzeko. Zure trebetasuna eta esperientzia funtsezkoak
zaizkigu misio berri honetan.” Ahots lodia leundu zitzaion pixka
bat. “Ez dut astirik izan Finneganez egin duzun txostena
irakurtzeko,” esan zuen. “Nola joan zitzaizun?”
“Gaizki,” esan nion, “baina iruditzen zait,
hala ere, gailenduko garela. Eliza sendoa da Finneganen. Gure
baketzeko ahaleginei uko egin zietenean, zegokionari baliabideak eman
eta gauza izan ginen heretikoen egunkaria eta emititzeko instalazioak
ixteko. Gure lagunak arduratu ziren, halaber, haiek bide judizialera
jo zutenean, horrek fruiturik eman ez zezan.”
“Hori ez da gaizki,”
esan zuen artzapezpikuak. “Garaipen ederra lortu zenuen Jaunaren
alde.”
“Istiluak izan ziren, ene komandante jauna,”
esan nuen nik. “Ehun heretikotik gora hil ziren, baita dozena bat
gutar ere. Beldur naiz indarkeria gehiago egonen dela arazoa konpondu
baino lehen. Eraso egiten diete gure apaizei oina sartu orduko
heresia zabaldu den hiri batean. Haien buruek, bere aldetik, bizitza
jokatzen dute hiri hori utziz gero. Ez nuen nahi halako gorrotoak,
halako sarraskiak gertatzea.
“Laudagarria, baina ez errealista,” esan zuen
Torgathon artzapezpikuak. Begiak itxi-ireki zizkidan berriz, eta
oroitu nintzen haren arrazakoen artean pazientzia ezaren seinalea
dela. “Martirien odola isurtzen da batzuetan, baita heretikoena
ere. Zer axola du batek bizia galtzeak, haren arima salbatzen bada?”
“Bai,” esan nuen nik, bat etorrita. Haren
inpazientzia gorabehera, Torgathon ordubeteko sermoia emateko gauza
zen, aukera ematen bazitzaion. Ideia horrek ez ninduen sobera
gogobetetzen. Harrera egiteko ganbara ez zegoen diseinaturik gizakien
erosotasunerako, eta ez nuen nahi hor behar baino luzeago egon.
Paretak hezeak eta lizunak ziren; eguratsa, beroa eta sargoria,
astuna ka-Thaneek berezko zuten gurin zaharminduaren usainarekin.
Lepoan erremina nuen, izerditan nengoen kasaka azpian, oinak txipa
eginda nituen eta urdaila nahastuta. Heldu beharreko gaiari heldu
nion. “Esan duzu heresia berri hau bereziki zitala dela, ene
komandante jauna?”
“Hala da,” esan zuen.
“Non sortu zen?”
“Arionen, Vesstik hiru bat astera dagoen mundu
batean. Gizaki hutsez osatutakoa da. Ezin dut ulertu nolatan
usteltzen zareten gizakiok horren erraz. Behin ka-Thane batek fedea
bereganatuz gero, nekez utziko du.”
“Jakina da hori,” esan nuen gizalegez. Ez nuen
adierazi oso ka-Thane gutxik bereganatu dutela fedea. Izaki mantso
eta pisutsuak ziren, eta milioi horietako gehienek gogo zipitzik ere
ez zuten bereak ez ziren azturak ikasteko edo haien antzinako
erlijioaz bestelakorik bere egiteko. Torgathon Bederatzi-Klariis Tûn
salbuespen bat zen. Lehenengo kristautuetakoa izan zen ia duela bi
mende, Vidas L.a aita santuak ezarri zuenean gizakiak ez zirenak ere
apaiztu zitezkeela. Kontuan izanik bizitza zinez luzea eta altzairua
bezain sinesmen irmoak zituela, ez zen harritzekoa Torgathon ailegatu
zen tokiraino ailegatzea, nahiz eta arraza bereko mila izakik baino
gutxiagok bat egin zuten Elizarekin haren atzetik. Gutxienez beste
mende bat gelditzen zitzaion bizitzeko. Zalantzarik ez egunen batean
Torgathon Tûn kardinala izanen zela, behar adina heresia zapalduz
gero. Horrelakoak dira garaiok.
“Baliabide gutxi dugu Arionen,” esan zuen
artzapezpikuak. Besoak mugitzen zituen hitz egitean, lau makila
mardul, haragi berde-grisez tantotuak, uretan plisti-plasta ari
zirenak, eta arnas-zuloaren inguruko ile zuri zikinek dar-dar egiten
zuten hitz bakoitzarekin. “Apaiz gutxi, eliza gutxi eta sinestun
bakan batzuk, baina ahalmenik ez. Heretikoak gu baino gehiago dira
mundu horretan. Konfiantza osoa dut zure adimenean, zure zentzu
onean. Bihur ezazu zorigaitza hori abagune. Heresia horren aizuna
hain agerikoa izanda, ez zaizu asko kostatuko frogatzea faltsua dela.
Agian engainatutako batzuk onbideratuko dituzu horrela.”
“Seguru,” esan nuen. “Eta zein da heresia
horren nondik norakoa? Zer da gezurtatu behar dudana?” Nire fede
nahasiaren seinale tristea da onartzea ez zitzaidala axola. Heretiko
askorekin tratatu dut. Sinesten dituzten gauzak eta egin dizkiedan
galdeketak buru barnean daramatzat eta ametsak asaldatzen dizkidate
gauean. Nola egon naiteke seguru neure fedeaz? Torgathoni apaizteko
bidea ireki zion ediktu berak ekarri zuen beste dozena erdi munduk
bizkarra ematea Erroma Berriko Apezpikuari eta, haientzat, heresia
bereziki itsusia litzateke nire aurrean, Erromako lepoko bustia
kenduta, biluzik zegoen eta Elizaren aginteari lau esku minzdun handi
haiekin oratzen zion estralurtar larriaren fedea. Kristautasuna
gizakien erlijio nagusia da, baina hori ez da asko. Kristauak ez
direnak gu halako bost dira eta kristautasunaren zazpiehun aldaeratik
gora daude, haietako batzuk Lurreko eta Mila Mundutako Eliza Katoliko
Izarrarteko Egiazko Bakarra bezain handiak kasik. Daryn XXI.a bera,
ahaltsua izanik ere, Aita Santuaren titulua aldarrikatzen duten
zazpietako bat baino ez da. Nire sinesmenak sendoak ziren garai
batean, baina heretikoen eta sinesgabeen artean aritu naiz luzez
harrezkeroztik. Otoitz egiteak ere ez dizkit zalantzak uxatzen.
Beraz, ez nintzen eskandalizatu, aitzitik, interes intelektuala piztu
zitzaidan, besterik ez, artzapezpikuak kontatu zidanean zertan zetzan
Ariongo heresia.
“Haien sektan,” esan zuen, “Judas Iskariote
egin dute santu.”
***
Lehenengo zaldun inkisidoreetakoa izanik,
izarrontzi baten nagusia naiz, zeinari Kristoren
Egia deitzen baitiot atsegin handiz.
Niri esleitu baino lehen, San Tomas
deitzen zen, apostoluarengatik, baina ez zitzaidan egokia iruditu
zalantzak izateagatik ezaguna zen santu batek izena ematea heresiaren
kontrako borrokan jardun behar zuen ontzi bati.
Egiaren barnean
nik ez nuen lanik, Bidaia Urruneko San Kristobalen Ordenako sei
anai-arrebak osatzen baitzuten eskifaia, eta merkatari bati kendu
nion emakume bat zen kapitaina. Hortaz, Vesstik Arionera joateko hiru
asteak probestu nituen Biblia heretikoa aztertzeko, apezpikuaren
laguntzaileak haren kopia bat eman baitzidan. Liburu mardula, astuna
eta ederra zen, larru beltzean bildua, orrialdeetako ertzak urrezkoak
zituena eta kolore biziko hologramak zekartzana barnean. Lan aparta,
liburugintzaren arte ia ahaztua maitatzen zuen batek egina,
zalantzarik gabe. Barnean erreproduzitutako margolanak (originalak,
pentsatzen dut, Ariongo San Judasen Etxean egonen ziren) bikainak
ziren, nahiz eta blasfemoak, baina Erroma Berriko San Joanen Katedral
Handia apaintzen duten Tammerwenen eta RoHallydaysen lanak bezain
artistikoak.
Barnean, liburuak imprimatur bat zekarren, ohartzen zuena Lukyan
Judasson Judas Iskarioteren Ordenaren Lehenengo Jakintsuaren onespena
zuela.
Gurutzea eta Dragoia
deitzen zen.
Kristoren Egia
izarren artean pasatzen zela irakurri nuen liburua, hasieran oharrak
hartuz heresia hobeki ulertzeko, baina, gero, hango istorio bitxi,
bihurritu eta groteskoak harrapatuta.
Testuaren hitzei pasioa, ahala eta poesia
zerizkien.
Honela ezagutu nuen San Judas Iskarioteren pertsonaia harrigarria,
konplexua, handinahia, kontraesankorra eta ohiz kanpokoa.
Prostituta baten semea, Babilonian jaio zen,
antzinako kondairetako hiri-estatuan, salbatzailea Belenen jaio zen
egun berean; umetan, kalexketan eta areketan barna ibiltzen zen, bere
gorputza saltzen, premia zuenean, eta, geroago, besteenak.
Gaztetan, arte ilunekin esperimentatzen
hasi zen, eta 20 urte bete baino lehen, nekromantzialari trebea zen.
Orduan Judas dragoi-otzantzaile bihurtu
zen, lehenengoa eta bakarra bere menpean jartzen Jainkoaren izaki
ikaragarriena, Lur Zaharreko suzko herensuge hegalaria.
Liburuak Judasen irudi zoragarri bat
zekarren: haitzulo handi eta ilun batean zegoen, begiak sutan, zigor
gartsu bat eskuan urrun eusteko mendia adinako dragoi urrezko-berde
bati. Beso azpian
saski bat zeukan, estalia erdi irekia zuena, eta hortik hiru
dragoikumeren buru txikiak ateratzen ziren.
Laugarren dragoikume bat mahuka barnean
zuen. Hori dena
bere bizitzaren lehenbiziko kapituluan.
Bigarrenean, Judas Konkistatzailea zen, Judas
Dragoi-erregea, Judas Babiloniakoa, Usurpatzaile Handia.
Bere dragoi handienaren gainean, burdinazko
koro bat buruan eta ezpata bat eskuan, Babilonia hiriburu zuen
inperioa Iberiatik Indiara arte luzatu zuen Judasek, Lur Zaharrean
inoiz izan den handiena. Dragoi-tronu
batean eserita erreinatu zuen eraikiarazi zituen Lorategi
Esekietatik, eta hor zegoen Jesus Nazaretekoa epaitu zuenean, profeta
bazter-nahasle hura, lotuta eta odoletan harengana eraman zutena.
Judasek ez zuen pazientzia handirik eta
odol gehiago isurarazi zion Kristori Harekikoak bukatu baino lehen.
Jesusek galderei erantzun ez zienean,
Judasek kaleetara iraitzi zuen berriz mespretxuz.
Baina, aurrena, guardiei agindu zien hankak
mozteko Kristori. “Sendatzaile,”
esan zion, “senda ezak hire burua.”
Gero Damua etorri zen, gaueko ikuskari harekin,
eta Judas Iskariotek uko egin zien koroari, arte ilunei eta
ondasunei, elbarritu zuen gizonari jarraitzeko.
Haren atzaparretan egondakoek gutxietsia
eta isekatua, Judas Jaunaren Aulki bihurtu zen, eta urtebetez Jesus
eraman zuen bizkar gainean lehenago bere menpe egon zen lurraldeko
bazter guztietara. Jesusek
azkenean bere burua sendatu zuenean, Judas Haren ondoan ibiltzen zen,
eta, ordutik aurrera, Jesusen lagun mina eta aholkularia izan zen,
Hamabietako lehena eta burua. Azkenean,
Jesusek mintzairen dohaintza eman zion Judasi, Judasek bidalitako
dragoiak etorrarazi eta santifikatu zituen, eta Judas igorri zuen
bakarrik ozeanoez bestaldera “Nire Hitza hedatzeko iristen ez
naizen tokietara.”
Egun batean, eguerdirako ilundu zuen eta lurra
ikaratu zen; Judas, hegal ahaltsuko dragoiaren gainera igota, buelta
erdia eman eta itzuli zen itsaso koleratuak zeharkatuz.
Baina Jerusalemera ailegatu orduko, Kristo
gurutzean hilda aurkitu zuen.
Orduan, fedea kordokatu zitzaion eta, hurrengo
hiru egunean, Judasen Hira Handia antzinako munduaren gainera etorri
zen, enbata bat bezala. Haren
dragoiek Jerusalemgo tenplua arpilatu zuten, jendea hiritik kanpora
egotzi zuten eta Erromako eta Babiloniako boteregune handiei ere
eraso zieten. Eta
gainerako Hamabiak kausituta eta galdekatuta, jakin zuen ezen
hasieran Simon baina gero Petri deitzen zen batek hiru aldiz
traizionatu zuela Jainkoa; Judasek Petri ito zuen bere eskuz eta
gorpua dragoiei eman zien bazkagai. Gero,
dragoiak munduan barna bidali zituen, Jesus Nazaretekoaren omenezko
hileta-pirak pitz zitzaten.
Jesus hirugarren egunean berpiztu zen eta Judasek negar egin zuen,
baina haren malkoek ez zuten Kristoren haserrea apaldu, haren
hiraldian Kristoren irakaspen guztiak traizionatu zituelako.
Beraz, Jesusek dragoiei deitu zien; joan
zitzaizkion dragoiak eta itzali ziren suak toki guztietan.
Dragoien sabeletatik Petri atera eta bat
egin zuen berriz, eta Elizaren gaineko agintea eman zion.
Orduan, dragoiak hil ziren, baita munduko beste
guztiak ere, Judas Iskarioteren boterearen eta jakinduriaren ikurra
bizia baitziren, eta Judasek bekatu larriak zituen eginak.
Eta Jesusek mintzairen dohaintza eta
sendatzeko boterea kendu zizkion, baita ikusmena ere, Judasek itsuen
modura jokatu baitzuen (margolan eder batean Judas itsua negarrez
zegoen dragoi hilen gainean). Eta
Jesusek esan zion urte askotan traidore gisa gogoratuko zutela,
jendeak madarikatuko zuela, eta haren egindako guztiak ahaztuko
zirela.
Baina, orduan, nola Judasek horrenbeste maitatu
zuen, Kristok mesede bat eman zion: bizitza
luzeagoa, han-hemen ibil zedin gogoeta eginez bere bekatuen inguruan,
azkenean, barkamena lortzeko. Eta
orduan hilko zen.
Eta hala hasi zen Judas Iskarioteren bizitzaren
azken kapitulua. Baina
kapitulu luzea izan zen benetan. Behinola
dragoi-erregea eta Kristoren laguna, orain bidaiari itsua, besterik
ez zen, atzerriratua eta lagungabea, munduko bide hotzetan barna
alderrai, artean bizirik ezagutu zituen hiri, pertsona eta gauza
guztiak hiltzen ziren bizkitartean. Petrik,
lehendabiziko Aita Santuak, haren etsaia izanik, noranahi zabaldu
zuen Judasek Kristo zilarrezko hogeita hamar txanponen truke saldu
zuelako istorioa, halako eran non Judas ez baitzen ausartu bere izena
erabiltzera. Bolada
batean Judu Alderraia deitu zion bere buruari, eta gero, beste izen
asko. Mila
urtetik gora bizi zen, eta predikaria, sendatzailea eta animalien
maitatzailea izan zen; Petriren Eliza harropuztu eta usteldu zenean,
Judas xerkatu eta jazarri zuten. Baina
denbora luzea zuenez, azkenean jakinduria eta bake zentzua bereganatu
zuen; orduan, Jesus joan zitzaion luze geroratu zen hil-ohera eta
adiskidetu ziren berriz eta Judasek negarrari eman zion beste behin.
Hil baino lehen, Kristok agindu zion
permitituko zuela batzuek gogoratzea nor izan zen Judas eta zer egin
zuen, eta mendeak igaro ahala, berri horiek zabalduko zirela,
Petriren gezurra desagertu eta ahaztu arte.
Huraxe izan zen San Judas Iskarioteren bizitza,
Gurutzea eta dragoia
liburuan kontatzen denaren arabera.
Haren irakaspenak ere hor zeuden,
baita ustez idatzi zituen liburu apokrifoak ere.
Liburua amaitutakoan, Arla-k-Bau-ri utzi nion,
Kristoren Egiaren
kapitainari, alegia. Arla
emakume krokaila eta pragmatikoa zen, fede zehatzik ez zuena, baina
haren iritzia baloratzen nuen. Eskifaiako
gainerakoek, San Kristobalgo anai-arreba zintzoek, artzapezpikuaren
laztura erlijioso bera errepikatuko zuten.
“Interesgarria,” esan zuen Arlak liburua
bueltatu zidanean.
Barre bat atera zitzaidan.
“Hori da dena?”
Sorbaldak goratu zituen.
“Istorio polita da.
Zure Biblia baino errazago irakurtzen da,
Damien, eta drama gehiago du.”
“Egia da,” onartu nuen.
“Baina ez du zentzurik.
Katramila bat da, doktrina, idazki
apokrifoak, mitologia eta superstizioa nahasten dituena.
Entretenigarria, bada, bai.
Imajinazio handikoa eta ausarta ere bai.
Baina irrigarria, ezta?
Nola sinetsi dragoietan?
Kristo hankarik gabe?
Petri berrosatuta lau munstrok klaskatu
ondoren?”
Alanek irri burlatia egin zuen.
“Funsgabeagoa da hori ura ardo bihurtzea
baino, edo Kristo ur gainean ibiltzea baino, edo gizon bat arrain
baten sabelean bizitzea baino?”
Arla-k-Bauri nirekin zirika ibiltzea
gustatzen zitzaion. Eskandalagarria
izan zen sinesgabe bat kapitain hartu izana, baina oso langile fina
zen, eta erneago ibiltzen nintzen ondoan nuenean.
Arlak buru argia zuen, eta hori obedientzia
itsua baino gehiago estimatzen nuen. Agian
bekatua nirea zen.
“Badago aldea,” esan nuen nik.
“Badago?” Erantzun
zidan. Nire
maskaren atzean ikusten zuen. “Oi,
Damien, onartu ezazu. Gustatu
zaizu liburua.”
Eztarria leundu nuen.
“Jakin-mina piztu dit,” baietsi nuen.
Nire burua justifikatu behar nuen.
“Badakizu zer-nolakoak ditudan esku
artean normalean. Doktrinaren
desbideratze txikiak; nolabait neurritik kanpo ateratzen diren
huskeria teologiko ilunak; maniobra politiko agerikoak, helburu
dutenak planeta bateko apezpiku goranahi bat aita santu izendatzea
edo ordainen bat lortzea Erroma Berritik edo Vesstik.
Gerrak ez du bukaerarik, baina guduak
hitsak eta likitsak dira. Espiritualki,
emozionalki eta fisikoki pot eginda uzten naute.
Gero, indarrez hustua eta errudun sentitzen
nintzen.” Kolpetxo
batzuk eman nituen liburuaren larruzko azalean.
“Oraingo hau desberdina da.
Birrindu egin behar da heresia, jakina,
baina aitortu behar dut Lukyan Judasson hori ezagutzeko irrikaz
nagoela.”
“Artea ere ederra da,” esan zuen Arlak, eta,
Gurutzea eta dragoia
liburuaren orriak pasatzen zituela, batean gelditu zen arretaz
aztertzeko –Judas dragoi gainean negarrez, uste dut–.
Irribarre egin nuen ikusita ni bezain
hunkituta zegoela. Baina,
kopeta ilundu zitzaidan.
Hura izan zen aurrean nituen oztopoen lehenengo seinalea.
***
Hala ailegatu zen Kristoren
Egia Arion planetako Ammadon
portzelanazko hirira, non San Judas Iskarioteren Ordenak bere Etxea
baitzuen.
Arion mundu atsegina eta gozoa zen, biztanleak
azken hiru mende hauetan izan zituena.
Populazioa, guztira, 9 milioitik beherakoa
zen; Ammadonen, benetako hiri bakarrean, 2 milioi bizi ziren.
Maila teknologikoa ertaina-altua zen, baina
inportaziokoa zen nagusiki. Arionek
industria gutxi zuen eta ez zen oso berritzailea, ez bazen, agian,
arte kontuetan. Artea
oso inportantea zen eta loraldian zegoen.
Askatasun erlijiosoa gizartearen
oinarrietakoa zen, baina Arion ez zen bereziki erlijiosoa, eta
bertako gehienek bizitza laikoak zituzten.
Estetizismoa zen denetan erlijiorik
zabalduena, baina zaila da hura erlijiotzat hartzea.
Taoistak, erikanistak, antzinako benetako
kristauak, Ameslariaren seme-alabak eta dozena bat sekta txikiago ere
bazeuden.
Eta Fede Katoliko Izarrarteko Egiazko Bakarrak 9
eliza zituen. Lehenago
12 zituen. Beste
hirurak, orain, Arionen azkarren hazten ari zen erlijioarenak ziren,
San Judas Iskarioteren Ordenarenak, alegia, zeinak beste hamabi eliza
eraiki berri ere bazituen.
Ariongo apezpikua gizon iluna eta soila zen, ile
beltz motzekoa, eta ez zen batere poztu ni ikustean.
“Damien Har Veris!”
esan zuen harriduraz bere egoitzara deitu
nuenean. “Zure
berri badugu, noski, baina ez nuen sekula pentsatu hemen izanen
zintugula. Oso
txikiak gara hemen.”
“Gero eta txikiagoak,” esan nuen nik, “eta
hori kezkagarria da Torgathon apezpikuarentzat.
Itxuraz, zu ez zaude horren kezkaturik,
gorentasuna, ez baituzu egokitzat jotzen aztertzea zertan dabilen
Judasen gurtzaileen sekta hori.”
Une batez haserre antzeman nion errietagatik,
baina segituan irentsi zuen. Apezpiku
batek ere beldurra dio zaldun inkisidore bati.
“Kezkaturik gaude, jakina,” esan zuen.
“Ahaleginak eta bi egiten ditugu
heresiari aurre egiteko. Aholkurik
baduzu laguntzeko, pozik entzunen dut.”
“Jesukristroren Zaldunen Ordena Militarreko
inkisidorea naiz," esan nuen zakar.
“Ez dut aholkurik ematen, gorentasuna.
Ekin egiten dut.
Helburu hori bete beharrez bidali naute
hona, eta helburu hori beteko dut. Orain,
esadazu heresia horretaz dakizun guztia, baita Lukyan Judasson
Lehenengo Ikasle horretaz ere.”
“Nola ez, aita Damien,” esan zuen apezpikuak.
Mirabe bati agindu zion ardoa eta gazta
ekartzeko, eta Judasen fedearen historia labur baina harrigarria hasi
zen kontatzen. Nik
aditu nuen, azkazalak igurzten nituela jakako hegal gorriminaren
kontra, haien pintura beltzak dar-dar egin zuen arte; tarteka,
galderaren batekin eteten nuen. Erdi
bukatuta zegoenerako, banekien Lukyan ikustera joan behar nuela.
Ekiteko modurik onena zirudien.
Eta hala nahi nuen nik hasiera-hasieratik.
***
Itxurak garrantzitsuak ziren Arionen, ohartu
nintzenez, eta iruditu zitzaidan Lukyan inpresionatu behar nuela nire
irudiarekin eta nire hierarkiarekin.
Botarik onenak jantzi nituen –apainak,
ilunak eta eskuz eginak, Torgathonen harrera ganberaren barnean
sekula izan gabeak– baita traje beltz soila ere, Bordele koloreko
hegalekin eta lepoko zurrunarekin. Lepo
inguruan, urre hutsezko gurutzefika bat; paparreko pina, urrezko
ezpata bat, zaldun inkisidoreen ikurra.
Anaia Denisek azkazalak margotu zizkidan
tentuz, ebanoa bezain beltz; begiak ere ilundu zizkidan, eta hauts
zuria zabaldu zidan aurpegian. Ispiluan
begiratuta, neroni ere izutu nintzen.
Irribarre egin nuen, baina laburki.
Efektua zapuzten zuen.
Abiatu nintzen San Judas Iskarioteren Etxera.
Ammadongo kaleak zabalak ziren, urre
kolorekoak, eta zuhaitz eskarlatak zituzten alboetan, haizexuxurlak
izenekoak, ematen baitzuen haietatik eskegitako aihenek xuxurlaka
kontatzen zizkiola sekretuak brisa gozoari.
Arreba Judith nirekin etorri zen.
Emakume txikia da, gorpuzkera mehekoa,
baita San Kristobal Ordenaren abituetan jantzita dagoenean ere.
Aurpegi otzana eta amultsua du; begiak,
zabalak, gazteak eta xaloak. Erabilgarria
suertatzen zait. Lautan
hil ditu eraso egin nahi izan zidatenak.
Etxea eraiki berria zen.
Handia eta handientsua, lore distiratsuko
lorategien eta urrezko belarreko itsasoen artetik altxatzen zen;
horma altu batek inguratzen zituen lorategiak.
Mural batzuk ikusgai zeuden lursailaren
inguruko hormako kanpoaldean eta eraikinean.
Haietako batzuk ezagutu nituen Gurutzea
eta Dragoia liburutik, eta tartetxo
batez gelditu nintzen behatzeko, ate nagusia zeharkatu baino lehen.
Inork ez gintuen geldiarazi.
Ez zegoen ez guardiarik ez harreragilerik.
Hormen barrenaldean, gizonak eta emakumeak
mantso promenatzen ziren loreen artean, edo eserita zeuden
zilarzurren eta haizexuxurlen azpian.
Arreba Judith eta biok gelditu eta Etxean sartu ginen zuzenean.
Eskaileretan gora hasi eta gizon bat agertu zen
barrenetik; gure zain gelditu zen ate aurrean.
Ilehoria eta lodia zen, bizar sarria zuen,
irribarre mantsoa inguratzen zuena; tunika nasaia zeraman, oinetako
sandalietara ailegatzen zitzaiona. Tunikak
dragoiak zituen, eskuan gurutze bat zeraman gizon baten siluetarekin.
Eskailerabururaino ailegatu nintzenean, keinu bat
egin zidan buruaz. "Aita
Damien Har Veris, zaldun inkisidorea,” esan zuen.
Irribarrea zabaldu zitzaion.
“Diosal egiten dizut, Jesusen izenean eta
San Judasen izenean. Lukyan
naiz.”
Nire baitarako esan nuen aurkitu behar nuela
apezpikuaren zer laguntzaile ari zitzaion informazioa ematen Judasen
fedeari, baina aurpegiera ez zitzaidan mudatu.
“Denbora luzean izan naiz zaldun
inkisidore, aita Lukyan Mo,” esan nuen haren eskua hartzen nuela.
“Galdera batzuk egin nahi dizkizut.”
Ez nuen irribarrerik egin.
Hark bai. “Hala
pentsatzen dut,” esan zuen.
***
Lukyanen bulegoa handia baina espartanoa zen.
Heretikoen soiltasuna, maiz irudi duenez,
galdua dute Elizako ofizialek. Luxu
bat bazuen, hala ere. Mahiaren
atzeko paretan, orduko maiteminduta nindukan margola zegoen:
itsututako Judas, dragoien gainean
negarrez.
Lukyan eseri zen astunki eta beste aulki bat
seinalatu zidan. Arreba
Judith kanpoan utzia genuen, itxoiteko ganberan.
“Nahiago dut zutik egon, aita Lukyan,”
esan nuen nik, jakinda horrek nagusitasuna ematen zidala.
“Deitu iezadazu Lukyan,” esan zuen.
“Edo Luke, nahiago baduzu.
Hierarkia ez dugu bereziki gogoko hemen.”
“Zu aita Lukyan Mo zara, hemen Arionen jaioa,
Cathadayko apaiztegian hezia, Lurreko eta Mila Mundutako Eliza
Katoliko Izarrarteko Egiazko Bakarraren apaiza ohia,” esan nuen
nik. “Zure
mailari dagokion moduan zuzenduko natzaizu, aita.
Espero dut zuk berdin jokatzea.
Argi dago?”
“O, bai,” esan zuen amultsuki.
“Aginpidea dut sakramentuak emateko duzun
eskubidea kentzeko, zure lanetik botatzeko eta zu eskumikatzeko
heresia horrengatik. Zenbait
mundutan, hiltzera ere kondenatu zintuzket.”
“Baina Arionen ez,” esan zuen Lukyan segituan.
“Hemen toleranteak gara.
Zuek baino gehiago ere bai.”
Irribarre egin zuen.
“Gainerakoan, bada, tira, sakramentu
horiek ez ditut oso maiz ematen, badakizu.
Azken urteotan, ez.
Lehenengo Ikaslea naiz orain.
Pentsalari bat, maisu bat.
Bidea erakusten diet besteei, fedea
aurkitzen laguntzen diet. Eskumikatu
nazazu, horrela zoriontsuago sentitzen bazara, aita Damien.
Zoriontasuna da denok bilatzen duguna.”
“Fedea abandonatu duzu, orduan, aita Lukyan,”
esan nuen nik. Gurutzea
eta Dragoia liburua mahai gainean utzi
nuen. “Baina
iduri du beste bat aurkitu duzula.”
Orduan nik egin nuen irribarre, baina
irribarre erabat izoztua, erabat mehatxagarria, erabat isekagarria.
“Ez dut sekula hau baino fede
erridikuluagorik aurkitu. Pentsatzekoa
da orain esanen didazula Jainkoarekin hitz egin duzula, Hark
errebelazio berri hau eman zizula, San Judasen izen ona garbi
zenezan, ezta?”
Lukyanen irribarrea zabal-zabala zen orain.
Liburua hartu zuen eta begiek dir-dir egin
zioten. “Oi,
ez,” esan zuen. “Ez;
dena asmatu nuen.”
Horrek bai harritu ninduela.
“Nola?”
“Den-dena asmatu dut,” errepikatu zuen.
Liburua haztatu zuen, maitekor.
“Iturri askotan oinarritu nintzen,
jakina, batez ere Biblian, baina Gurutzea
eta Dragoia nire obratzat hartzen dut
funtsean. Nahiko
ona da, ez zaizu hala iruditzen? Nire
izena, noski, ezin nion eman, harro banago ere, baina nire
imprimaturra dakar. Ohartu
zara? Autoretza
aitortzetik egin nuen gauzarik hurbilena.”
Zer esan ez nekiela gelditu nintzen une batez.
Gero, samin keinu bat egin nuen.
“Txundigarria izan da,” onartu nuen.
“Irudimen handiko ero bat espero nuen,
bere burua engainatu duena eta irmoki uste duena Jainkoak hitz egin
diola. Halako
fanatikoekin egin dut lan lehenago. Baina,
horren ordez, ziniko bat topatu dut, alaiki aitortzen duena erlijio
bat asmatu duela bere probetxurako.
Fanatikoak nahiago ditut.
Ezin doilorragoa zara, aita Lukyan.
Infernuan erreko zara betiko.”
“Ez dut uste,” esan zuen Lukyan, “baina ez
zaitez nirekin okertu, aita Damien. Ez
naiz ziniko bat eta ez dut probetxurik ateratzen San Judas
maitagarriarengandik. Egia
esan, erosoago bizi nintzen zure Elizako apaiza nintzela.
Nire bokazioa da hau.”
Eseri nintzen.
“Nahastuta nago,” esan nuen.
“Azaldu ezazu.”
“Egia esanen dizut orain,” esan zuen.
Modu xelebrean esan zuen, letania baten
antzera. “Ni
Gezurti bat naiz,” erantsi zuen.
“Umeentzako paradoxekin nahastu nahi nauzu,”
erantzun nion.
“Ez, ez.” Irribarre
egin zuen. “Gezurti
bat. Hizki
larriz. Erakunde
bat da, aita Damien. Erlijio
bat, esan liteke. Fede
handi eta boteretsu bat. Eta
ni parterik txikiena naiz.”
“Ez dut eliza horren berririk,” esan nuen.
“O, ez, jakina.
Sekretua da.
Nahitaez. Hori
uler dezakezu, ezta? Jendeari
ez zaio gustatzen haiekin gezurretan aritzea.”
“Niri ere ez,” esan nuen nik.
Lukyanek min hartuta zirudien.
“Esan dizut egia kontatuko nizula, ez da
hala? Gezurti
batek hori esaten dizunean, sinesten ahal diozu.
Bestela, nola fidatu elkarrengan?”
“Asko zarete?”
galdetu nuen.
Pentsatzen hasia nintzen Lukyan eroa zela
azken batean, edozein heretiko bezain fanatikoa, baina modu
konplexuagoan. Heresia
hori beste heresia baten barnean zegoen, baina banekien zein zer nire
betebeharra: egia
aurkitzea eta gauzak zuzentzea.
“Asko gara,” esan zuen Lukyanek, irribarrez.
“Harrituko zinateke, aita Damien,
benetan. Baina
gauza batzuk ezin dizkizut kontatu.”
“Konta iezadazu posible duzuna, bada.”
“Oso ongi,” esan zuen Lukyan Judassonek.
“Gezurtiok, beste erlijioetakoek bezala,
zenbait egia ditugu geure fedean. Fedea
nahitaezkoa da beti. Gauza
batzuk ezin dira frogatu. Sinesten
dugu bizitzak merezi duela. Hori
fede kontua da. Bizitzaren
xedea bizitzea da, heriotzari buru egitea, entropiari aurre egitea.”
“Segi ezazu,” esan nuen, gogoz kontra
interesaturik.
“Sinesten dugu, halaber, zoriontasuna ona dela,
bilatu beharreko gauza bat dela.”
“Eliza ez dago zoriontasunaren kontra,” esan
nuen lehor.
“Ez nago seguru,” esan zuen Lukyanek.
“Baina ez gaitezen horretan sartu.
Elizak zoriontasunaren inguruan esaten
duena esaten duela, sinesten dute badagoela hil ondoko bizitza bat,
goreneko izaki bat eta kode moral konplexu bat.”
“Egia da.”
“Gezurtiok ez dugu hil ondoko bizitzan edo
jainkoan sinesten. Unibertsoa
den bezalakoa ikusten dugu, aita Damien, eta estali gabeko egia
horiek gogorrak dira. Bizitzan
sinesten dugunok eta estimatzen dugunok hilko gara.
Ondoren ez da deus egonen, betiereko hutsa,
belztasuna, ezereza. Gure
bizitzan ez da helbururik izan, ez poesiarik, ez esanahirik.
Ezta gure heriotzan ere.
Behin joanik, unibertsoa ez da gutaz
oroituko, eta, berehala, inoiz bizi izan ez bagina bezala izanen da.
Gure munduek eta unibertsoak ere ez dute
luze iraunen. Bukaeran,
entropiak denok janen gaitu eta gure ahalegin makalek ezin dute
amaiera zorigaizto hori eragotzi. Dena
joana egonen da. Ez
da deus izan. Ez
du ezer axola. Unibertsoa
bera kondenatuta dago, galkorra da eta ez zaio inporta.”
Atzera egin nuen aulkian, eta hotzikara batek
zeharkatu ninduen Lukyan gaixoaren hitz ilunak entzuten nituela.
Ohartu nintzen gurutzefika haztatzen ari
nintzela. “Filosofia
goibela, benetan,” esan nuen, “baita faltsua ere.
Ni neu ere horrelakoak pentsatua naiz.
Uste dut denok pentsatu ditugula, une
batean edo bestean. Baina
ez da hala, aita. Fedeak
babesten nau horrelako nihilismotik.
Etsipenaren aurkako brokela da.”
“Oi, baina hori badakit, ene laguna, ene zaldun
inkisidorea,” esan zuen Lukyanek. “Pozten
nau ikusteak horren ongi ulertzen duzula.
Gutako bat zara ia-ia.”
Bekozkoa ilundu nuen.
“Kontuaren muina da hori,” jarraitu zuen
Lukyanek. “Egiak,
egia handiak –baita horren handiak ez diren asko ere– jasanezinak
zaizkie gehienei. Fedea
da gure brokela. Zure
fedea, nirea, edonorena. Ez
du axola, sinesten jarraitzen dugun bitartean, benetan sinetsi ere,
erabilgarri suertatzen zaizkigun gezurretan.”
Bizar beilegi handiaren ertzak hazkatu
zituen. “Psikologoek
beti esan digute sinestunak zoriontsuak direla, badakizu.
Jesukristorengan, Budarengan edo Erika
Stormjonesengan sinetsi, edo berreragitzean edo hilezkortasunean edo
naturan sinetsi, maitasunaren boterean edo alderdi politiko batean
sinetsi, berdin du. Sinetsi
egiten dute. Zoriontsuak
dira. Egia ikusi
dutenak daude etsita, eta beren burua hiltzen dute.
Egiak hain dira handiak, eta fedeak hain
txikiak, hain eskasak, hain hutsegitez eta kontraesanez beteak, ezen
aise asko jabetzen baikara horretaz, eta, ilunpearen pisua gure
gainean sumatuta, ezin gara zoriontsu bizi."
Ez naiz motela.
Ordurako, banekien nora zihoan Lukyan
Judasson. “Zuek
Gezurtiok fedeak asmatzen dituzue.”
Irribarre egin zuen.
“Mota guztietakoak.
Ez bakarrik erlijiosoak.
Pentsa ezazu.
Badakigu zeinen tresna ankerra den egia.
Edertasuna egia baino askoz maiteago dugu.
Edertasuna asmatzen dugu.
Fedeak, mugimendu politikoak, goiko
idealak, maitasunean eta kidetasunean sinestea.
Den-denak gezurrak.
Gezur horiek eta beste batzuk kontatzen
ditugu, beste asko. Historia,
mitoa eta erlijioa hobetzen ditugu; ederragotu, egokiagotu eta
sinesten errazagotzen ditugu. Gure
gezurrak ez dira perfektuak, jakina. Egiak
sobera handiak dira. Baina
agian, egunen batean, gezur handi bat aurkituko dugu, gizateria
osoarekin erabiltzeko. Ordura
arte, mila gezur txikiz baliatuko gara.”
“Ez ditut oso gogoko Gezurtiak, bada,” esan
nuen sugar hotzez. “Bizitza
osoan egiaren atzetik ibili naiz.”
Lukyanek barkabera begiratu zidan.
“Aita Damien Har Veris, zaldun
inkisidorea, zuk uste baino hobeki ezagutzen zaitut.
Zu zeu ere Gezurtia zara.
Lan ona egiten duzu.
Munduz mundu zabiltza, eta horietako
bakoitzean ergelak, matxinoak, galdetzaileak suntsitzen dituzu, zu
menpeko zaituen gezur handiaren eraikina behera bota nahi dutenak.”
“Nire gezurra honen miresgarria bada,” esan
nuen, “zergatik abandonatu duzu, bada?”
“Erlijio batek bere kulturara eta gizartera
egokitu behar du, haiekin batera lan egin, ez haien kontra.
Gatazkarik edo kontraesanik badago, gezurra
hausten da, eta fedea kordokatzen. Zure
Eliza ona da mundu askotarako, aita, baina ez Arionerako.
Bizitza gozoa da oso hemen, eta zure fedea,
berriz, latza. Hemen,
edertasuna maite dugu, eta zure fedeak gutxi du eskaintzeko.
Beraz, hobetu egin dugu.
Mundu hau luze aztertu genuen.
Badakigu nolako profil psikologikoa duen.
San Judas loratuko da hemen.
Drama, kolorea eta edertasuna eskaintzen
ditu; haren estetika zoragarria da. Bukaera
zorioneko tragedia da Judasena, eta Arionen oso gustagarriak dira
horrelakoak. Dragoiek
ukitu polita ematen diote. Uste
dut zure Elizak modua bilatu beharko lukeela dragoiak sartzeko.
Izaki izugarriak dira.”
“Mitoetakoak,” esan nuen nik.
“Ez dut uste,” erantzun zuen.
“Aztertu ezazu.”
Irribarre egin zidan.
“Begira, azkenean, fede kontua da dena.
Egiaz jakin dezakezu zer gertatu zen duela
hiru mila urte? Zuk
Judas bat duzu, nik beste bat. Biok
liburuak ditugu. Zurea
da egiazkoa? Hori
sinesten ahal duzu benetan? Gezurtien
ordenaren lehendabiziko zirkuluan baino ez nago, eta, hortaz, sekretu
guztiak ez ditut ezagutzen, baina badakit oso aspaldikoak garela.
Ez nintzateke harrituko irakurriko banu
ebanjelioak nire gisako batzuek idatzi zituztela.
Akaso Judas ez zen inoiz existitu.
Edo Jesus.”
“Fedea dut ez zela hala izan,” esan nuen.
“Eraikin honetan dauden mila lagunek fede handia
eta benetakoa dute San Judasengan, eta Gurutzea
eta Dragoia liburuan,” esan zuen
Lukyanek. “Fedea
oso gauza ona da. Badakizu
suizidioen tasa ia heren bat murriztu dela Arionen San Judasen Ordena
sortu zenetik?”
Gogoan dut mantsoki altxatu nintzela aulkitik.
“Edozein heretiko bezain fanatikoa zara
zu, Lukyan Judasson,” esan nion. “Erruki
dizut fedea galdu izana.”
Lukyan nirekin altxatu zen.
“Erruki ezazu zeure burua, Damien Har
Veris,” esan zuen. “Nik
fede eta kausa berria aurkitu ditut, eta zoriontsua naiz.
Zu, ene laguna, tormentatuta eta miserable
sentitzen zara.”
“Gezurra da hori!”
esan nuen oihuka, beldur naiz.
“Etorri nirekin,” esan zuen Lukyanek.
Paretako panel bat ukituta, Judas dragoien
gainean negarrez erakusten zuen margo handia desagertu zen bistatik.
Hor, eskailera bat beherantz joaten zen.
“Segi aurrera,” esan zidan.
Sotoan, txarro handi bat zegoen, likido berde
zurbil batez betea, eta, barnean, gauza bat, antzinako enbrioi bat
bezalakoa zena, batera zaharra eta berria, arroparik gabea, buru
handia eta gorputz atrofiatu txikia zituena.
Hoditxoak ateratzen zitzaizkion haren
beso-hanketatik eta genitaletatik, eta bizirik mantentzen zuen makina
batekin lotzen zuten.
Begiak ireki zituen Lukyanek argiak piztu
zituenean. Handiak
eta ilunak ziren, eta arimaren barnera begiratu zidaten.
“Nire kidea da hau,” esan zuen Lukyan,
txarroaren alde batean kolpetxo batzuk emanez, “Jon Azure Gurutze,
laugarren zirkuluko Gezurtia.”
“Eta telepata,” esan nuen nik ziurtasun eriz.
Beste telepata batzuen kontra aritua
nintzen, beste mundu batzuetan, gehienak ume mokoak baziren ere.
Elizak irakasten du botere psioniko horiek
Satanen tranpa bat direla. Biblian
ez zaie aipamenik egiten. Inoiz
ez naiz ongi sentitu hilketa horiekin.
“Etxean sartu zinen bezain laster, Jonek
irakurri zintuen eta zure berri eman zidan," esan zuen Lukyanek.
“Gutako gutxi batzuok baino ez dakigu
hemen dagoela. Gezurretan
eraginkortasun handiagoz aritzen laguntzen digu.
Badaki noiz sinesten den benetan eta noiz
ez. Komunikagailu
bat daukat burmuinean ezarrita. Jonek
noiznahi hitz egin dezake nirekin. Hark
errekrutatu ninduen Gezurtietarako.
Bazekien fede gutxi nuela.
Nire etsipenaren hutsunea bete zuen.”
Orduan, tankean zegoen gauzak hitz egin zuen,
ahots metalikoz, bizitzeko behar zuen makinaren azpian zeukan
mifrokonitik. “Eta
zurea ere bai, Damien Har Veris, apaiz hustua.
Inkisidorea, galdera gehiegi egin
dituzu. Bihotza
gaizki duzu, nekaturik zaude eta ez duzu sinesten.
Egizu bat gurekin, Damien.
Aspaldi-aspalditik zara Gezurtia.”
Une batez duda egin nuen, eta, nire baitan
begiratuta, ez nuen jakin zertan sinesten nuen.
Fedea bilatu nuen, garai batean sostengu
izan nuen sua, Elizaren irakaspenetan nuen segurtasuna, nire barnean
presente zegoen Kristo. Eta
ez nuen ezer aurkitu. Barnetik
hutsik nengoen, erreta, galderez eta minez betea.
Baina Jon Azure Gurutzeri eta Lukyan
Judasson irribarretsuari erantzuterakoan, beste zerbait aurkitu nuen,
benetako nuen zerbait, betidanik.
Egia.
Egian sinesten nuen, mingarria bazen ere.
“Galdu egin diagu,”
esan zuen ironikoki Gurutze deitzen zen telepatak.
Irribarrea joan zitzaion Lukyani.
“O, egiatan?
Espero nuen gutako bat bihurtzea, Damien.
Prest zenirudien.”
Bat-batean beldurra izan nuen, eta burura etorri
zitzaidan korrika ateratzeko eta arreba Judithengana joateko ideia.
Lukyanek asko kontatu zidan eta nik uko
egiten nien.
Telepatak nire beldurra sumatu zuen.
“Ezin diguzu minik egin, Damien,”
esan zuen.
“Bakean
joan. Lukyanek
ez dizu deus kontatu.”
Lukyanek kopeta ilun zuen.
“Nahikotxo kontatu zioat, Jon,” esan
zuen.
“Bai. Baina
fidatzen ahal da hire moduko Gezurti baten hitzez?”
Ontzian zegoen gauzaren aho itxuragabe
txikia bihurritu zen irribarre egiteko eta begiak itxi zitzaizkion;
Lukyan Judassonek hasperen egin zuen eskaileretan gora eramaten
ninduela.
***
Urte batzuk iragan arte ez nintzen ohartu Jon
Azure Gurutze zela gezurretan aritu zena eta Lukyan zela gezur horien
biktima. Baneukan
min egitea. Eta
min egin nien.
Erraz-erraza zen.
Apezpikuak lagunak zituen gobernuan nahiz
komunikabideetan. Dirua
toki egokietan jarriz, nik ere lagunak egin nituen.
Orduan, Gurutze salatu nuen eta leporatu
nion bere botere psikikoak erabili zituela Lukyanen jarraitzaileak
manipulatzeko. Nire
lagunek kasu egin zioten salaketa horri.
Guardiek sarekada bat antolatu zuten,
Gurutze telepata atxilo hartu eta epaitegira eraman zuten.
Hura errugabea zen, jakina.
Nire salaketak ez zuen zentzurik; telepatek
badaukate pentsamendua gertu-gertutik irakurtzea, baina ez beste
ezer. Baina ez
dira ohikoak eta jendeak beldur handia die; eta, Gurutze hain zatarra
izanda, erraza zen superstizioaren biktima bezala erakustea.
Bukaeran, aske gelditu zen, baina Ammadon
hiria eta agian Arion bera utzi zuen, toki ezezagun baten aldera
abiatuta.
Baina ez nuen sekula izan hura zigortzeko asmorik.
Salatzea aski zen.
Pitzadurak agertu ziren hark eta Lukyanek
elkarrekin sortu zuten gezurrean. Zaila
da fedea irabaztea, eta erraza galtzea.
Zalantzarik txikienak arrakala bat sor
dezake sinesmenaren oinarri sendoenetan ere.
Apezpikua eta biok elkarrekin aritu ginen
zalantzak gehiago zabaltzeko. Ez
zen izan hasieran pentsatu nuen bezain erraza.
Gezurtiek ongi egina zuten lana.
Ammadonek, hiri zibilizatu gehienek bezala,
jakinduriaren bagaje handia zeukan, eta, eskolak, unibertsitateak eta
liburutegiak batzen zituen sistema informatikoari esker, jakintza
hori edonoren eskura zegoen.
Nik begiratu nuenean, jabetu nintzen Erromako eta
Babiloniako historia sotilki egokituak zeudela eta Judas Iskariote
hiru zerrendatan agertzen zela: batean traidore gisa, beste batean
santu gisa, eta beste batean Babiloniako errege-konkistatzaile gisa.
Haren izena Lorategi Esekiei lotuta ere
agertzen zen, eta sarrera bat zegoen Judasen Kodea izeneko gauza
baterako.
Eta, Ammadongo liburutegiaren arabera, Kristoren garaiaren inguruan
desagertu ziren dragoiak Lur Zaharretik.
Baina azkenean gezur horiek denak purgatu eta
ordenagailuetako memorietatik kendu genituen, nahiz kristauak ez
diren bospasei mundutako autoritateak aipatu behar izan genituen
liburuzainek eta irakasleek sinets zezaten desberdintasunak
lehentasun erlijiosoz haratago zeudela.
Ordurako, San Judasen Ordena faundurik
zegoen agerian gelditzearen poderioz.
Lukyan Judasson makalduta eta koleratuta
zegoen, eta elizen erdiak itxiak zituen.
Heresia ez zen guztiz hil, noski.
Beti geldituko dira edozein gerta ere
sinetsiko dutenak. Beraz,
gaur egun ere Gurutzea eta Dragoia
irakurtzen dute Arionen, Ammadongo portzelanazko hirian,
haizexuxurlen artean.
Kristoren Egiak
eta Arla-k-Bau kapitainak Vessera eraman ninduten, handik abiatu eta
urtebetera, eta Torgathon artzapezpikuak azkenean eman zidan eskatu
nion atsedena, beste heresia batzuei aurre egitera bidali baino
lehen. Hortaz, ni
garaile atera nintzen eta Elizak lehen bezalatsu jarraitu zuen; San
Judasen Ordena, berriz, birrin egina eta indarge zegoen.
Jon Azure Gurutze telepatak huts egin zuen,
pentsatu nuen orduan. Zaldun
inkisidore baten boterea gutxietsi zuen.
Gero, alabaina, haren hitzak gogoratu nituen.
Ezin diguzu minik egin, Damien.
Guri?
San Judasen Ordenari?
Ala Gezurtiei?
Nahita aritu zen gezurretan, pentsatzen dut,
jakinda nik Gurutzea eta dragoia mugimendua garbituko nuela eta, hala
ere, Gezurtiak ezin nituela ukitu, haien izena aipatzera ere ez
nintzela ausartuko. Nola
ukituko nituen, bada? Nork
sinetsiko zidan? Izarren
arteko konspirazio bat, historia bezain zaharra?
Paranoia itxura du, eta gainera ez nuen
frogarik.
Telepata Lukyanen onurarako ibili zen gezurretan,
alde egiten utz ziezadan. Seguru
nago orain. Gurutzek
asko arriskatu zuen ni harrapatzeko. Huts
eginez, prest agertu zen Lukyan Judasson eta haren gezurra
sakrifikatzeko, peoiak balira bezala joko handiago batean.
Horrela egin nuen alde, jakinda fedea falta nuela,
egiarenganako fedea izan ezik, neure Elizan hortik aurrera aurkitu
ezin nuena. Gero
eta seguruago nengoen horretaz atsedenaldiko urtebeteak aurrera egin
ahala, zeinetan ikasi eta ikasi ibili bainintzen, Vess-en, Cathaday-n
eta Zeliaren Munduan. Azkenean,
artzapezpikuaren harrera gelara itzuli nintzen, Torgathon
Bederatzi-Klariis Tûn-en aurrera, botarik txarrenak jantzita.
“Ene jaun komandantea,” esan nion,
“ezin dut misio gehiagotan jardun. Eskatu
nahi dizut zerbitzutik kanpo gelditzeko.”
“Zer dela eta?” esan
zuen Torgathonek orroka, plisti-plasta.
“Fedea galdu dut,” esan nion, sinpleki.
Niri so gelditu zitzaidan, haren ninirik gabeko
begiak kliskan. Azkenean
esan zuen: “Zure fedea zuri eta zure konfesoreari dagokizue.
Niri emaitzak baino ez zaizkit axola.
Lan bikaina egin duzu, Damien.
Ezin duzu erretreta hartu eta ez dut zure
dimisioa onartuko.”
Egiak askatuko gaitu.
Baina askatasuna hotza da, beldurgarria, hutsik dago, eta gezurrak
epelak eta ederrak izan daitezke maiz.
Iaz Elizak beste ontzi bat eman zidan, berria eta
hobea. Dragoia
deitu nion.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina